-



ZNANE POSTACIE ZWIĄZANE Z DĄBROWĄ GÓRNICZĄ - ( H )
* HISTORIA * ZNANE POSTACIE z DG
* STRONA GŁÓWNA * SPIS STRON * GALERIA MULTIMEDIALNA * NOWOŚCI NA STRONIE


Strona Mieszkańca Miasta DĄBROWA GÓRNICZA

Strona Mieszkańca Miasta
DĄBROWA GÓRNICZA


|:
HACHULSKI Marian
|:
HARTING
|:
HAYN
|:
HEIN Helmut
|:
HEJCZYK Mieczysłąw
|:
HEMPEL Jan Marian
|:
HERMAN Aleksander
|:
HILCZYŃSKI Stanisław
|:
HOFFMAN Julian
|:
HOLTZ Bolesław
|:
HUBE
|:
HUSZNO Andrzej










ur. 10.01.1902
w

zm. 20.03.1976
w Dąbrowie Górniczej


Działacz harcerski. Członek PTTK. Do harcerstwa wstąpił w 1915 roku. Jego pierwszą drużyną była II Drużyna Skautowa im. Tadeusza Kościuszki w Dąbrowie. W 1919 roku rozpoczął pracę w Zarządzie Miasta. W okresie okupacji hitlerowskiej należał do oddziałów "Szarych Szeregów". W styczniu 1942 roku po powrocie z obozu jenieckiego, organizuje tajny Dąbrowski Hufiec Szarych Szeregów "PRZYSTAŃ" w Dąbgowire Górniczej, którego był komendantem. Po wojnie działa jako Komendant hufca męskiego ZHP w Dąbrowie Górniczej w latach 1945-49 i 1956-59. W 1974 roku za jego staraniem odrodził się Dąbrowski Klub Wycieczkowy (DKW), którego tradycje sięgają 1908 roku i miały na celu wychowanie patriotyczne, niepodległość i głęboką wiedzę krajoznawczą. Współdziałał z katowickim oddziałem Komisji Badań Zbrodni Hitlerowskich.








ur. 00.00.0000
w

zm. 00.00.0000
w


Dyrektor Huty Bankowej w latach 1897-1914. Przejął kierownictwo po pierwszym dyrektorze, Verdim. Na I zjeździe przemysłowców w 1883 roku reprezentował Hutę "Bankową" wraz z Strasburgerem. Domagali się zmniejszenia ceł na wyroby oraz zmian w taryfach kolejowych dotyczących dostaw węgla do huty. Mieli decydujący głos w sekcji hutmniczej, bowiem posiadali 10 na 70 głosów. Walczyli tam o najkorzystniejszy dla swych mocodawców podział zamówień rządowych. Znany był w całym Zagłębiu Dąbrowskim jako złodziej i łajdak. Miał bardzo zły stosunek do pracowników. W 1897 roku ostro wystąpili hutnicy Huty Bankowej, sprzeciwiając się zarządzaniem Kasą Bracką przez dyrektora Hartinga, który dopuścił się nadużyć. Władze carskie zareagowały masowymi aresztowaniami a kiedy strajk się przedłużał wezwano z Częstochowy wojsko (4 roty strzelców, których oficerowie podejmowani przez dyrektora Hartinga pili przez dwa dni). Naczelnik powiatu Danilczuk odczytał oświadczenie zarządu huty. Głosiło ono, że zarząd uważa umowę z robotnikami za zerwaną i wzywa wszystkich, by przychodzili po obrachunki i wyciąg (wydalenie). W czasie czytania nadeszła depesza z Warszawy, widocznie z pozwoleniem Imeretyńskiego, na użycie kul. Kiedy tłum rozchodził się, zatrzymano go dwukrotnie, jeszcze dwa razy odczytano oświadczenie zarządu. Na rozkaz obecnego na miejscu pomocnika generał-gubernatora warszawskiego generała Onoprienko padły strzały do tłumu. Trzy osoby zostały zabite, cztery ciężko ranne. Były to pierwsze strzały do robotniczej demonstracji w Zagłębiu. Dodatkowo aresztowano 160 osób. Strajk załamał się. Harting w paździrniku 1897 roku niemal nie został utopiony w stawie przed osiem kobiet, żony zesłanych na Sybir robotników Huty "Bankowej". Z opresji ponownie uratowali go żołnierze, którzy zaczęli strzelać w otaczający ich tłum, zabijając przypadkowego górnika i raniąc drugiego. Całemu wydarzeniu przyglądał się zgromadzony tłum gapiów.








ur. 00.00.0000
w

zm. 00.00.0000
w


Sztychmistrz na kopalni "Reden" od 1796 r. Prawdopodobnie Pochodził z Tarnowskich Gór.








ur. 00.00.0000
w

zm. 00.00.0000
w


Niemiecki burmistrz miasta podczas okupacji, od 06.1940 roku do jej zakończenia w dniu 26.01.1945 roku.








ur. 00.00.1902
w Dąbrowie

zm. 16.03.1925
w Dąbrowie Górniczej


Górnik kopalni Reden. Od 1918 roku był członkiem Czerwonej Gwardii Oddziału Bojowego, a od 1919 członkiem KPRP. W 1922 roku został członkiem Związku Młodzieży Komunistycznej. Zginął 16.03.1925 roku z rąk policji podczas walk przy ulicy Miejskiej (dzisiejszej Chopina).








ur. 12.12.1818
w Burzcu

zm. 19.01.1886
w Suchedniowie


Inżynier górnik; organizator górnictwa w Królestwie Polskim. Urodził się w Burzcu koło Łukowa. Najstarszy syn Joachima, oficera napoleońskiego, i Rozalii z Dmochowskich. Wiedzę górniczą pozyskiwał pod okiem Józefa Cieszkowskiego. W 1838 ukończył w Łukowie Wojewódzką Szkołę Księży Pijarów ze specjalizacją techniczną. Dokształcał się w Warszawie na Kursach Dodatkowych, utworzonych przez Radę Wychowania Publicznego przy Warszawskim Gimnazjum Gubernialnym, kształcącego nauczycieli dla szkół obwodowych. W 1840 roku został zatrudniony jako elew w kopalni "Reden" w Dąbrowie Górniczej. Później pracował jako geometra górniczy (markszajder). Opracował, jako pierwszy w Polsce, metody miernicze z zastosowaniem teodolitu (urządzenia mierniczego) i rachunku współrzędnych. W 1841 rozpoczął pracę jako pomocnik inżyniera mierniczego w kopalni "Niwka". Uległ ciężkiemu wypadkowi podczas opuszczania się do kopalni prymitywną windą. Uderzony przez wiadro, doznał poważnego ubytku kości czołowej. Życie uratował mu dr Lebrun, który zastąpił ubytek kostny złota blachą. Aby ją ukryć Jan zaczesywał włosy na czoło. Po rekonwalescencji wrócił do pracy w kopalni "Niwka" jako pomocnik mechanika, wprowadzając tam innowacyjne jak na owe czasy wentylatory. W 1843 roku został powołany na aplikanturę w Departamencie Górnictwa w Warszawie, gdzie zlecono mu opracowanie planu rozwoju górnictwa w Polsce. Był także działaczem społecznym. Jego celem było utworzenie szkoły górniczej, która kształciła by polską kadrę kierowniczą. W 1850 zorganizował kursy przygotowawcze do szkoły. Na podstawie jego notatek powstał pierwszy polski podręcznik techniki górniczej.
W 1876 został naczelnikiem całęgo górnictwa rządowego w Królestwie oraz został radcą stanu. Opracował projekt góniczej kasy emerytalnej i kasy zapomogowej. W 1848 roku został inżynierem w kopalniach węgla. Specjalizował się w gaszeniu pożarów. 24 grudnia 1860 r. objął obowiązki naczelnego zawiadowcy kopalń i naczelnika zakładów górniczych Zachodniego Okręgu Górniczego Królestwa Polskiego. Wielokrotnie wysuwał projekty ratowania dąbrowskich kopalń węgla, lecz w obecnej sytuacji gospodarczej, nie miały one szans na zakończenie sukcesem. Autor zaginionego rękopiśmiennego podręcznika górnictwa. Ponadto opracował i wydał w 1858 roku, pierwszą geologiczną mapę Zagłębia Dąbrowskiego. Był jednym z inicjatorów utworzenia stowarzyszenia oświatowego "Biblioteka Dąbrowska" w 1861 roku. Wraz z Wincentym Choroszewskim uzyskał zezwolenie u władz carskich na otwarcie w Dąbrowie szkoły górniczej i hutniczej (Sztygarki). Był członkiem Towarzystwa Geologicznego w Berlinie, Towarzystwa Górniczego Śląskiego i Cesarskiego Towarzystwa Mineralalogicznego w Petersburgu. Odznaczony Orderem św. Stanisława, św Anna III i II klasy.








ur. 00.00.0000
w

zm. 00.00.0000
w


W 1914 roku pełnił funkcje sołtysa Wsi Ksawera - Koszelew.








ur. 08.05.1858
w Sandomierzu

zm. 14.01.1931
w Poznaniu
przy ul. Jackowskiego 31


syn Andrzeja i Marii Mańkowskiej. Inżynier Górniczy, założyciel około 1875 roku prywatnej kopalni węgla. Późniejszy właściciel kopalni "Stanisław". W dniu 17 stycznia 1931 roku został pochowany na Cmentarzu Zabytkowym Jeżyckim w Poznaniu.








ur. 00.00.0000
w

zm. 00.00.0000
w


Karierę zaczynał jako subiekt w jednym z dąbrowskich sklepów. Wybitny statystyk, dyrektor handlowy kopalni "Flora".








ur. 00.00.0000
w

zm. 00.00.0000
w


Naczelny mechanik w hucie cynku KONSTANTY. Pomagał oddziałom walczącym w Powstaniu Styczniowym 1863 roku.








ur. 00.00.0000
w

zm. 00.00.0000
w


Inżynier górniczy. Jego nagrobek znajduje się na starym cmentarzu w Dąbrowie Górniczej.








ur. 00.00.1892
w

zm. 04.06.1939
w Dąbrowie Górniczej


Ksiądz katolicki. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1915 roku. Już rok później został zawieszony w prawach kapłańskich za niewypełnianie obowiązków. W 1917 roku wydał broszurę pt. "Syn człowieczy" niezgodną z doktryną kościoła katolickiego. Następnym wydawnictwem było "Kościół demokratyczny". Również sprzecznej z w/w. W międzyczasie został mianowany przez radę narodowa na stanowisko proboszcza w Mstyczowie koło Jędrzejowa. Objęcie tej funkcji było w pełni nielegalne. W 1919 roku został odwołany przez władze państwowe. Papież Pius XI nałożył na niego kary kościelne. Huszno trafia na dziesięć miesiecy do więzienia. Po wyjściu na wolność rozpoczął współpracę z Polskim Narodowym Kościołem Katolickim, założonym w USA przez Franciszka Hodura. W 1923 roku powołuje w Dąbrowie Górniczej gminę religijną tego kościołą. Zaczął głosić nowoczesny poganizm. Wyparł się również Jezusa Chrystusa. Wydaje czasopismo "Głos Ziemowita". W 1926 roku po nawiazaniu współpracy z Kościołem Prawosławnym zmienia nazwę swojego zgromadzenia na Polski Narodowy Kościół Prawosławny, a sam Huszno zostaje hego Generalnym Administratorem. Był sympatykiem Polskiej Partii Socjalistycznej, co pomagało mu w znajdywaniu wielu sympatyków pośród dąbrowskiej braci robotniczej, w której duch socjalizmu i komunizmu był coraz mocniejszy. Huszno był też zielarzem. Propagował zniesienie celibatu. Był żonaty, a jego żona miała na imię Stefania. Zmarła w 1932 roku i została pochowana na cmentarzu mariawickim w Dąbrowie (dzisiaj juz nie istnieje ten cmentarz). Owocem tego małżeństwa była córka, którą sam Huszno ochrzcił, nadając jej imię Indra. Odprawiał msze w szopie na kolonii "Dziewiąty". Gromadziły się na nich nieraz i tysiące słuchaczy. W szczytowym okresie jego kościół zrzeszał ponad 1500 wyznawców oraz licznych sympatyków. Był chory na raka. 24-go maja 1939 roku, bardzo już chory, adzwonił do księdza Stefana Niedźwiedzkiego. Oznajmił mu, ze chce wyrzec się wszystkiego, czym zajmował się do tej pory i powrócić w grono wiernych kościoła katolickiego. Złożył takie oświadczenie na piśmie. Na przełomie maja i czerwca tego roku pojechał do szpitala w Karkowie. Ze względu na stan chorego, odstąpiono od leczenia. 4 czerwca powrócił do Dąbrowy Górniczej do tutejszego szpitala, gdzie umarł tego samego dnia o godzinie 13.30. Msza pogrzebowa odbyła sie w kościele MBA. Został pochowany zgodnie z obrzędem chrześcijańskim jako osoba świecka na dąbrowskim cmentarzu, co było jego życzeniem i prośbą, by zostać pochowanym właśnie na tym cmentarzu. W ceremonii wzięło udział ponad 10 000 ludzi, którzy przyszli by oddać mu cześć jako swojemu idolowi. Podczas ceremonii ksiądz Niedźwiedzki odczytał akt nawrócenia Byłego księdza. Andrzej Huszno był za życia właścicielem pałacyku w kolonii Basiula. Ksiadz Andrzej Huszno był pierwowzorem postaci księdza Kani z powieści "Czarne Skrzydła", Juliusza Kaden-Bandrowskiego opowiadającej o losach górników pracujących w Zagłębiu Dąbrowskim.





Aktualizacja : piątek, 19 kwiecień 2013.
<< SPIS TREŚCI - TOP <<POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ_=^ POWRÓT NA POCZĄTEK TEJ STRONY ^=_

Wszystkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie i powielanie wyłącznie za zezwoleniem autora.
Materiał oraz zdjęcia zebrał i opracował: DARIUSZ NOWAK (
nddg ).