-

	BALCEROWSKI Lucjan
ur. 04.01.1909 w Będzinie zm. 19.02.1980 w X	Nauczyciel, działacz oświatowy i instruktor harcerski. Urodził się w Będzinie i z tym miastem związał większość swojego życia. Uczęszczał do Seminarium Nauczycielskiego w Dąbrowie Górniczej w latach 1924 - 1929, po ukończeniui którego pracował jako nauczyciel w dąbrowskiej Szkole Podstawowej nr 3 im. Św. Stanisława Kostki w latach 1929 - 1946. Współtworzył w tym okresie czasopismo pt. "Powszechniak - Czasopismo Młodzieży Szkół Powszechnych Zagłębia Węglowego". Okupację przetrwał ukrywając się w Krakowie. Po wojnie pełnił wiele funkcji społecznych. Inicjator powołania do zycia Towarzystwa Miłośników Zagłębia Dąbrowskiego.

	BALWIERZ Stefan
ur. 17.08.1918 w Dąbrowie Górniczej zm. 00.00.2006 w Dąbrowie Górniczej	Działacz harcerski z terenu Dąbrowy Górniczej. Był uczniem Szkoły Podstawowej nr 5 w Dąbrowie Górniczej. Wraz z grupą 13 harcerzy pod dowództwem Piotra Reronia wyposażeni przez prezydenta miasta Dąbrowy Górniczej w stare karabiny "mauser" w dniu 2.09.1939 roku wyjechali na rowerach do Katowic, gdzie zameldowali się w godzinach popołudniowych w Domu Powstańca u komendanta Jana Faski. Stamtąd zostali skierowani do obrony Teatru Śląskiego. Zostali przyłączeni do grupy wojskowych i harcerzy pod dowództwem porucznika Bolesława Warcholika. Były więzień polityczny w latach 1943 - 1944. Aktywista PCK. Założył prywatne archiwum poległych i pomordowanych harcerzy dąbrowskich. w 2003 roku złożył obszerne zeznania w katowickim oddziale IPN w sprawie udziału harcerstwa w walkach podczs II wojny światowej.

	BANDROWSKI Juliusz - Kaden
ur. 24.02.1885 w Rzeszowie zm. 08.08.1944 w Warszawie	Pseudonim Juliusz Kaden , polski prozaik i publicysta, działacz społeczno-polityczny. Ukończył z wyróżnieniem studia pianistyczne we Lwowie, Krakowie, Lipsku i Brukseli, ale z powodu ciężkiego uszkodzenia ręki musiał zrezygnować z kariery muzyka. Od 1907 publikował korespondencje z Belgii. Tam przystąpił do ruchu niepodległościowego J. Piłsudskiego. W roku 1913 wrócił do Krakowa, gdzie w roku 1914 wstąpił do Legionów, uzyskał rangę kapitana, był adiutantem Piłsudskiego i kronikarzem I Brygady. W latach 1918-1920 kierownik Biura Prasowego Naczelnego Dowództwa i redaktor czasopisma "Żołnierz Polski". Atakowany przez koła endeckie o rzekome nadużycia, został z zarzutów oczyszczony, co znalazło echo w powieści Generał Barcz. W 1920 odbył podróż propagandową do USA. Jedna z czołowych osobistości życia kulturalnego i literackiego w okresie międzywojennym, szczególnie po przewrocie majowym 1926. W latach 1923-1926 prezes Zarządu Głównego Związku Zawodowego Literatów Polskich. Kierownik działu literackiego w prorządowej "Gazecie Polskiej" (1928-1939). Od 1933 sekretarz generalny Polskiej Akademii Literatury. Współzałożyciel Towarzystwa Krzewienia Kultury Teatralnej. W czasie okupacji aresztowany przez gestapo, zginął w powstaniu warszawskim. Zginęli także, jako żołnierze AK, dwaj jego synowie, o których napisał w książkach "Wakacje moich dzieci" (1925) i "Aciaki z 1a" (1932). Pierwsze powieści Kadena, nawiązujące do stylu modernistycznego, związane były z okresem jego kariery muzycznej: "Niezguła" (1911) i "Proch" (1913). Tom "Zawody" (1911) zapowiadał przyszły kierunek jego prozy - naturalistyczno-ekspresjonistyczny oraz realistyczno-obyczajowy. W czasie walk o niepodległość i wojny pisał liczne artykuły i broszury propagandowe, jak "Piłsudczycy" (1915), "Iskry" (1915), "Mogiły" (1916), później także zbiór nowel o tematyce legionowej "Przymierze serc" (1924). Autor cyklu powieści społeczno-politycznych o narodzinach niepodległości oraz rzeczywistości międzywojennej: "Łuk" (1919), "Generał Barcz" (1922-1923), "Czarne skrzydła" (tom 1-2, 1928-1929), "Mateusz Bigda" (tom 1-3, 1933), "Białe skrzydła" (ukończone w 1942, zachowane we fragmencie opublikowanym w Twórczości w 1959 pt. "Jedwabny węzeł"). Ostro atakował politykę z pozycji piłsudczyków (szczególnie opozycyjną wobec sanacji endecję, a także ludowców), traktując ją jako brutalną grę interesów i ambicji jednostek żądnych władzy, zaszczytów i bogactw. W biografie swoich bohaterów wplatał elementy zaczerpnięte z rzeczywistych życiorysów polityków międzywojennych. Napisał również pełne liryzmu powieści wspomnieniowe: "Miasto mojej matki" (1925) i "W cieniu zapomnianej olszyny" (1926). Relacje z podróży, reportaże, eseistyka, m.in.: "Stefan Żeromski, prorok niepodległości" (1930), "Pióro, miłość i kobieta" (1931), Po jego śmierci wydano również "Wspomnienia i nadzieje" (1938) oraz "Życie Chopina" (1938).

	BARAN Andrzej
ur. 27.02.1944 w Krakowie	W latach 1966-72 pracował na stanowiskach kierowniczych w kilku zakładach krakowskich. Po ukończeniu w 1966 roku Politechniki Krakowskiej, zaangarzował się w budowe Huty "Katowice", podejmując pracę w Dyrekcji Przedsiębiorstwa Generalnego Realizatora Inwestycji Przemysłowych w Krakowie. W latach 1974 - 1980 pracuje na kierowniczych stanowiskach w Przedsiębiorstwach Transportowych Budostal i Budostal-6 w Dąbrowie Górniczej. Kierownik SM "Lokator", a następnie wyjechał na kontrakt do Iraku (1981-83) z Przedsiębiorstwa Budostal-6. Prezydent Dabrowy Górniczej w okresie od 20.05.1988 r. do 31.06.1990 r. Prowadzi własną działalność gospodarczą.

	BARAN Dariusz
ur. 00.00.1965 w Dąbrowie Górniczej	Uczeń Szkoły Podstawowej nr 16 (1980) oraz II Liceum Ogólnokształcącego im Stefana Żeromskiego (1984) w Dąbrowie Górniczej. Uczęszczał do Akademii Ekonomicznej w Katowicach. Ukończył studia ekonomiczne w byłym NRD. Prezez Centrum Leasingu i Finansów "CLiF" S.A. w Warszawie.

	BARLICKI Marian
ur. 00.00.0000 w zm. 00.00.0000 w	Lekarz. Od roku 1907 był chirurgiem a następnie dyrektorem 40-to łóżkowego szpitala im. Św. Wincentego, wybudowanego i zarządzanego przez Towarzystwo Francusko-Włoskie w latach 1895-96.

	BARTHOLDI Fryderyk Auguste
ur. 02.08.1834 w Colmar (Francja) zm. 04.10.1904 w Paryżu (Francja)	Francuski rzeźbiarz, twórca Statuy Wolności w Nowym Jorku. Po śmierci ojca w 1836 Bartholdi wraz z matką i starszym bratem przeprowadził się do Paryża, gdzie studiował architekturę, malarstwo i rzeźbę. W czasie wojny francusko-pruskiej brał udział jako major w obronie Colmaru. W 1871 Bartholdi odbył pierwszą podróż do USA. W jej wyniku powstała Statua Wolności, podarowana Stanom Zjednoczonym przez Francję z okazji setnej rocznicy ogłoszenia Deklaracji Niepodległości. Prace nad Statuą trwały od 1876 do 1882. W zaprojektowaniu jej szkieletu pomagał artyście Gustaw Eiffel, konstruktor wieży Eiffla. Odsłonięcie Statuy miało miejsce 28.10.1886 roku. Zmarł wna gruźlicę. Został pochowany na paryskim Cmentarzu Montparnasse. Jego autorstwa jest również rzeźba - popiersie Feliksa Verdi'ego, pierwszego dyrektora Huty Bankowa w Dąbrowie. Rzeźba ta była ustawiona przy ścianie tokarni walców na nterenie huty. Obecnie znajduje sie w Muzeum Miejskim "Sztygarka" w Dąbrowie Górniczej.

	BARTOSZEWSKI Leon
ur. 00.00.0000 w zm. 00.00.0000 w	W latach 1927-30 był kierownikiem Miejskiej Szkoły Wieczorowej dla robotników, powstałej z Kursów dla Dorosłych. W latach 50-tych XX wieku był kierowsnikiem Szkoły Podstawowej nr 6 w Dąbrowie Górniczej.

	BĄBCZYŃSKI Roman - Janusz
ur. 24.07.1909 w Dąbrowie zm. 17.04.1993 w Los Angeles (USA)	Generał, były adiutant Marszałka E. Rydz-Śmigłego. Do 1930 roku był w Korpusie Kadetów w Rawiczu. Absolwent Szkoły Oficerskiej w Toruniu. Służbę wojskową pełnił we Lwowie i Zamościu. Podczas II wojny światowej przebył drogę od Rumunii, przez Anglię, Palestynę Egipt i Włochy. Uczestnik walk o Monte Cassino i Tobruk. Po wojnie osiadł na stałe w Kanadzie. Działacz ośrodków polonijnych w Kanadzie i USA. Ostatni raz odwiedził Dąbrowę Górniczą w 1959 roku. Zmarł w Los Angeles. Urna z prochami znajduje się w grobowcu na dąbrowskim cmentarzu przy ulicy 11-listopada.

	BEDNARCZYK Szczepan
ur. 00.00.0000 w zm. 00.00.0000 w	Wójt Dąbrowy w 1789 roku. Zasłynął poprzez spisanie supliki, wraz z ławnikami Wojciechem Bałdysem oraz Szymonem Kulą, w której skarżył się lustratorom królewskim, na złe traktowanie chłopów, bicie oraz zabieranie przez Mieroszewskiego najlepszych pól i łąk.

	BERNASIK Wincenty
ur. 06.10.1905 w Dąbrowie zm. 26.07.1941 w Oświecimiu	Podharcmistrz, poeta. Pseudonim "Witeź" i "Wierszułł". Urodzony w dąbrowskiej rodzinie górniczej. Aktywny działacz Szarych Szeregów, Związku Orła Białego, uczestnik walk i działań konspiracyjnych na teremia Dąbrowy Górniczej podczas II wojny światowej. Działał w 39 Zagłębiowskiej Drużynie Harcerskiej w Gołonogu. Autor hymnu tej drużyny. Pracownik kopalni "Flora" w Gołonogu. W 1939 roku zorganizował punkt opatrunkowy w kopalni Flora, oraz punkt obrony przeciwlotniczej na wieży kościelnej w Gołonogu. Po opanowaniu miasta przez Niemców, miał być przerzucony przez "zieloną granicę" na Węgry. 01.05.1940 organizuje strajk w kopalni Flora. Zostaje aresztowany 26.02.1941 roku a następnie stracony w obozie oświęcimskim. 11-go listopada 2005 roku został mu nadany pośmiertnie tytuł Honorowego Obywatela Dąbrowy górniczej. Na murach dąbrowskiej harcówki odsłonięto tablicę pamiątkową poświęconą jego osobie.

	BIAŁAS Stanisław
ur. 00.00.0000 w zm. 00.00.0000 w	Działacz społeczny, założyciel Ludowego Zwiąsku Sportowego "Pionier" Ujejsce. W roku 1939 zorganizował w Ujejscu Organizację Młodzieżową Towarzystwa Uniwersytetów Robotniczych (OMTUR). Były żołnierz kampanii wrześniowej 1939 roku. Podczas walk trafia do niemieckiego obozu jenieckiego, z którego uciekł do Francji, gdzie walczył w oddziałach francuskiej partyzantki. Od wiosny 1944 roku żołnierz Armii Polskiej na Zachodzie. Do kraju wrócił po wojnie, w 1947 roku. Inicjator budowy stadionu sportowego w Ujejscu. Za zasługi w działalności społecznej, odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, medalem "Zasłużony działacz kultury fizycznej", 2-krotnie Złotą Odznaką Zrzeszenia LZS.

	BIAŁOSTOCKI Marceli
ur. 00.00.1876 w zm. 00.00. 1953 w	Doktor medycyny, lekarz i społecznik ze Strzemieszyc. Pochowany na cmentarzu w Strzemieszycach Wielkich. Jego imieniem została nazwana jedna z ulic w Strzemieszycach Wielkich, obecnie dzielnicy Dąbrowy Górniczej. Na murach kościoła pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Strzemieszycach Wielkich przy ulicy Majewskiego 14.10.2007 roku odsłonieto tablicę pamiatkową na jego cześć. "SALUS AEGROTI SUPREMA LEX" PAMIĘCI DOKTORA MARCELEGO BIAŁOSTOCKIEGO 1879 - 1953 LEKARZA - SPOŁECZNIKA, KTÓRY NIESTRUDZENIE NIÓSŁ POMOC POTRZEBUJĄCYM. NIECH POZOSTANIE W NASZEJ PAMIĘCI. WDZIĘCZNI PARAFIANIE D.G. STRZEMIESZYC 14.10.2007

	BIELSKI G.S.
ur. 00.00.0000 w zm. 00.00.0000 w	Właściciel powstałej po roku 1900 firmy budowlanej przy ulicy Staropocztowej w Dąbrowie.

	BIEŃ Aleksy
ur. 10.07.1894 w Nowej Wsi k/ Olkusza zm. 08.07.1977 w Sosnowcu	Najwybitniejszy zagłębiowski polityk XX-lecia międzywojennego, związany z PPS-em. Pseudonimy: Mirek, Oset. Urodził się w rodzinie małorolnego chłopa Jana i matki Karoliny. Po śmierci ojca, w 1899 przenoszą się z rodziną do Sosnowca, gdzie po ukończeniu trzech klas szkoły początkowej, rozpoczyna pracę w 1905 roku jako goniec w fabryce "W. Fitzner i K. Gamper" w Sosnowcu. Pod wpływem braci, Wincentego i Stanisława w 1911 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej. W okresie 1912-1914 kierował "techniką partyjną" w Sosnowcu. Od 1911 został organizatorem Związku Strzeleckiego w Zagłębiu. W 1913 ukończył kurs instruktorski Związku Walki Czynnej. Był organizatorem demonstracji antycarskich, organizował kolportaż nielegalnej prasy. W okresie I wojny światowej prowadził ożywioną działalność niepodległościową. Brał udział w werbowaniu ochotników, był także współorganizatorem Polskiej Organizacji Wojskowej. W grudniu 1915 r. został komendantem VI Obwodu Polskiej Organizacji Wojskowej. Zagrożony aresztowaniem wyjechał z Zagłębia. Działalność kontynuował we Włocławku i Płocku. Aresztowany przez Niemców w styczniu 1918 r., został osadzony w więzieniu na warszawskim Mokotowie. Uwolniony 11 listopada 1918 roku wraca do Zagłębia Dąbrowskiego i wchodzi w skład Okręgowego Komitetu Robotniczego PPS. W 1919 był członkiem Wydziału Wykonawczego zagłębiowskiej Rady Delegatów Robotniczych. Od 1919 do 1925 pełnił funkcję sekretarza okręgowego Centralnego Związku Górników. W czasie powstań śląskich był pełnomocnikiem Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS dla niesienia pomocy powstańców. Prowadził biuro werbunkowe ochotników. Od 1922 do 1939 pełnił funkcję przewodniczącego Okręgowego Komitetu Robotniczego PPS Zagłębia Dąbrowskiego. Po zwycięstwie PPS w wyborach samorządowych i uzyskaniu bezwzględnej większości w radzie, od 1925 do 1928 pełni funkcję prezydenta Sosnowca. W styczniu 1929 pomimo zwycięstwa w wyborach samorządowych, PPS utraciła bezwzględną większość w Radzie Miasta. Aleksy Bień został zmuszony do ustąpienia ze stanowiska prezydenta miasta na rzecz kandydata sanacji Józefa Marczyńskiego. Pełnił funkcję dyrektora Kasy Brackiej Górników. W latach 1928 - 1935 był posłem na Sejm RP (wybrany w 1928 i 1930). W 1939 r. współtworzył dywersyjną, zakonspirowaną organizację "Okrzeja-Odra". Podczas okupacji aktywnie działał w PPS "Wolność-Równość-Niepodległość". Należał do centralnego kierownictwa tej organizacji. Kierował też Lubelskim Okręgiem WRN i był zastępcą okręgowego delegata rządu londyńskiego w Lublinie. Po wyzwoleniu wrócił do Zagłębia. Był członkiem Egzekutywy PPS w Katowicach. W latach 1947 - 1952 był posłem do Sejm Ustawodawczego. W październiku 1948 został zwolniony z pracy i usunięty z PPS . Do połowy 1951 pozostawał bez pracy. Od lipca 1951 za zgodą wrócił do Ubezpieczalni Społecznej, skąd w 1954 na swoją prośbę przeszedł na stanowisko wicedyrektora ZUS w Chorzowie. Z tego stanowiska odszedł w kwietniu 1960 na emeryturę. Na emeryturze działał w Komisji Historycznej Związku Zawodowego Górników, ZBoWiD, Referacie Historii Partii przy Komitecie Wojewódzkim PZPR. W kwietniu 1969 Komisja Odwołań V Zjazdu PZPR przywróciła mu prawa członkowskie PZPR. Pochowany jest na cmentarzu komunalnym w Będzinie - Małobądzu.

	BILEWICZ BRACIA
ur. 00.00.0000 w zm. 00.00.0000 w	Właściciele założonych w 1899 roku "Parowych Zakładów Cegielnianych Braci Bilewicz i Spółki". Przetrwały do wybuchu I wojny światowej.

	BOCIANOWSKI Stanisław
ur. 25.10.1909 w Drużkowce k/ Charkowa zm. 12.04.1996 w Dąbrowie Górniczej	Znany i ceniony optyk dąbrowski. Działacz społeczno - kulturalny. Urodził się w Drużkowce koło Charkowa. Do Polski przyjechał wraz z ojcem w 1918 roku. Szkołę Powszechną ukończył w 1924 roku. W latach 1928-1935 pracował w Hucie Bankowej w Dąbrowie Górniczej jako ślusarz precyzyjny, a w międzyczasie kończy kurs techniczny w 1931 roku i kurs buchalteryjno-handlowy. W 1935 roku założył zakład zegarmistrzowski w Dąbrowie, a następnie oddział w Sosnowcu. Zakłady zajęte w 1942 r. przez Niemców. Do 1945 roku zajmował stanowisko kierownika w niemieckim zakładzie zegarmistrzowskim w Sosnowcu. Członek "Związku Orła Białego". Po wojnie ponownie otworzył zakład zegarmistrzowsko-optyczny. W 1975 roku zostaje Przewodniczącym Branżowej Komisji Optyków. Pełnił tą funkcję do roku 1983. W swoim domu przy ul. Konopnickiej, założył prywatne muzeum "Dom Pamiątek Przeszłości", którego uroczyste otwarcie nastąpiło 17 października 1982 roku. Przed domem stoją dwa pomniki: jeden poświęcony organizacji konspiracyjnej "Orzeł Biały" i drugi Fryderykowi Chopinowi. Ostatni Prezes Dąbrowskiego Towarzystwa Muzycznego, założonego w 1900 roku. Organizator licznych imprez muzycznych i historycznych. Miłośnik muzyki Fr. Chopina. Był członkiem Towarzystwa Przyjaciół Książki w Katowicach, Towarzystwa im. Fryderyka Chopina w Warszawie, a także korespondentem Muzeum Chopina w Valdemosie na Majorce. Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Armii Krakowej, Odznaką Zasłużonego Działacza Kultury. Miejska Biblioteka Publiczna w Dąbrowie Górniczej otrzymała w darze większą część zbiorów państwa Bocianowskich. Są to między innymi: książki, czasopisma z okresu międzywojennego, fotografie, karty pocztowe oraz zbiory nutowe. Spoczywa na cmentarzu w Dąbrowie Górniczej.

	BOKALSKI Karol
ur. 07.11.1894 w Dąbrowie Górniczej zm. 15.03.1967 w Warszawie	Ojciec, również Karol, był inżynierem górnikiem w kopalni "Flora" w Gołonogu. Matka Anna pochodziła ze Strużyńskich. Uczęszczał do Siedmioklasowej Szkoły Handlowej w Będzinie. Bedąc w trzeciej klasie należał do Dąbrowskiego Kółka Wycieczkowego. Od 4-go kwietnia 1911 roku jest zastępowym w założonej przez Kazimierza Kierzkowskiego pierwszej w Zagłębiu Dąbrowskim drużynie skautowej. Jesienią 1911 roku Ksawery Piotrowski wspólnie z Karolem Bokalskim namówili część dąbrowskiej młodzieży, aby przeszła do pracy niepodległościowej w Dąbrowskim Kółku Wycieczkowym i skautingu. Dowodził następnie plutonem składającym się z dwóch zastępów, z których jeden był w Ząbkowicach, a drugi w Dąbrowie Górniczej. Do sukcesów Karola Bokalskiego należy zorganizowanie IV plutonu skautowego w Ząbkowicach i IV plutonu w Sosnowcu. Oczywiście, plutony te należały do pierwszej drużyny skautowej im. Dionizego Czachowskiego w Dąbrowie Górniczej. Dowodził tymi plutonami do 1913 roku, tj. do czasu wyjazdu na studia do Leoben, gdzie studiował w Akademii Górniczej. Do wybuchu pierwszej wojny światowej ukończył dwa semestry. W Leoben nie tylko studiował, ale także należał do Drużyny Strzeleckiej utworzonej tam wśród Polonii. Był w Drużynie Strzeleckiej sekcyjnym, drużynowym, a w końcu dowódcą plutonu. Wybuch pierwszej wojny światowej spowodował przerwanie studiów. Od sierpnia 1914 r. do października 1918 r. należał do Legionów Polskich, służył w drugim szwadronie 2 pułku ułanów. Przeszedł Kampanię Karpacką, Bukowińsko - Besarabską. W szarży pod Rokitną w czerwcu 1915 roku został ranny. Na podstawie rozkazu Dowódcy Okręgu Korpusu - Warszawa po 11 listopada 1918 r. reaktywowany został w Mińsku Mazowieckim V pułk ułanów Zasławskich. Jego bazą organizacyjną był szwadron z II pułku ułanów Legionów Polskich, stacjonujący w Mińsku Mazowieckim. Wśród 6 oficerów przynależnych przed reorganizacją do 2 pułku ułanów był ppor. Karol Bokalski. Z tego V pułku ułanów w pierwszych dniach stycznia 1919 r. pod dowództwem rotmistrza Jerzego Pytlewskiego do walki z Ukraińcami wyruszył dywizjon w składzie szwadronu, 2 i 4 szwadronu oraz plutonu C.K.M. Drugim szwadronem dowodził Karol Bokalski. Dywizjon ten był włączony do Grupy Organizacyjnej gen. Jana Edwarda Romera i uderzył przez Rawę Ruską w kierunku Lwowa. 15 kwietnia 1919 roku przez słabo strzeżone linie ukraińskie dywizjon przeszedł skrycie do Gródka Jagiellońskiego i dołączył do Grupy Operacyjnej gen. Władysława Sikorskiego. W Wielkanoc 1919 r. dywizjon kawalerii Jerzego Pytlewskiego, uderzając z Gródka Jagiellońskiego w kierunku Lwowa przełamał opór Ukraińców i dotarł do celu. Drugi szwadron ppor Karola Bokalskiego zajął wieś Horodnica i przechodząc lasami dostał się na tyły wroga oraz oczyścił południowe peryferie Lwowa z Ukraińców. Od 5 maja 1919 r. ppor Karol Bokalski wziął udział w kampanii wołyńsko - poleskiej. Po zakończeniu działań wojennych Karol Bokalski skierowany został do Grudziądza, gdzie od IX 1920 do X 1921 r. był instruktorem i wykładowcą w Centrum Wyszkolenia Kawalerii. Sam również w tej uczelni podnosił swoje kwalifikacje. Od 1925 do 1927 r. był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej, a po jej ukończeniu od IX 1927 do III 1929 r. szefem sztabu I Dywizji Kawalerii. W tym czasie awansował, 1 lipca 1925 roku uzyskał stopień majora, a 30 grudnia 1929 r. pułkownika dyplomowanego. W latach 1929-1933 został w Tarnowskich Górach zastępcą dowódcy 3 pułku ułanów, a od 1934 roku dowódcą I pułku ułanów Krechowieckich w Augustowie. Pułkownik dyplomowany Karol Bokalski był od IX 1939 r. szefem Biura Administracji Armii Ministerstwa Spraw Wojskowych. Następnie przez Rumunię, Jugosławię i Włochy dotarł do Francji, gdzie do 1940 roku pełnił funkcję szefa Sztabu Obozu w Coetquidan, a potem w obozie Vichy Z Francji przedostał się do Wielkiej Brytanii, gdzie od 22.08.1940 do 7.10.1940 r. był zastępcą, a później dowódcą Obozu Zgrupowania "Peebles". W latach 1940-1941 był oficerem operacyjnym 8 Kadrowej Brygady Strzelców. Od III.1941-V.1943 przebywał na wyspie Bute w Rothesay w Stacji Zbornej Oficerów. Następnie powołany został w 1943 r. do Inspektoratu Spraw Zarządu Wojskowego, a od 1945 r. służył w Centrum Wyszkolenia Piechoty, następnie był przekazany do dyspozycji dowódcy I Korpusu. W maju 1946 roku został komendantem Polskiego Biura Wojskowego w Inverary. Do kraju wrócił w lutym 1948 roku. Zamieszkał w Warszawie, gdzie również podjął pracę, ale już nie w wojsku. Posiadał liczne odznaczenia, a wśród nich: Order Virtuti Militari V klasy, Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi, Medal Pamiątkowy 1918-1920, Medal 10-lecia Odzyskania Niepodległości, Krzyż Oficerski "Korony Rumuńskiej", Defence Medal i War Medal. Został pochowany w Warszawie.

	BOKALSKI Michał
ur. 29.09.1900 w Ostrowach Górniczych (dzielnica Sosnowca) zm. 07.06.1966 w Katowicach	Ojciec, Karol, był inżynierem górnikiem w kopalni "Flora" w Gołonogu. Matka Anna pochodziła ze Strużyńskich. Rodzina po kupieniu posiadłości na Basiuli koło Ząbkowic wybudowała tam dom i zamieszkała. Od 1912 r. należał do 1 drużyny skautowej im. Dionizego Czechowskiego założonej w Dąbrowie Górniczej. Dzięki życzliwości Michała i jego starszego brata Karola, również skauta, zbiórki dąbrowskiej drużyny najczęściej odbywały się na Basiuli. Uczęszczał do Siedmioklasowej Szkoły Handlowej w Będzinie do 1 maja 1915 r. Do końca sierpnia tegoż roku służył w Legionach Polskich w 4 p.p. kompanii uzupełniającej. Od września 1915 r. do października 1918 r. pełnił funkcję zastępcy komendanta organizacji szkolnej w P.O.W. Okręg Zagłębia Dąbrowskiego. Będąc uczniem siódmej klasy wstąpił 1.XI.1918 r.na ochotnika do wojska. Służył w 7 pułku ułanów. W bitwie pod Lidą 17 kwietnia 1919 r. został ciężko ranny. W szpitalu przebywał do 1 sierpnia 1919 r. Za udział w pierwszej wojnie światowej otrzymał następujące odznaczenia: Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż Zasługi, Medal za ratowanie ginących, Medal za wojnę 1920, Medal pamiątkowy, Krzyż P.O.W., Krzyż Legionowy. Kapral Michał Bokalski przeniesiony został 1 września 1919r. do Szkoły Podchorążych w Warszawie. Podporucznikiem Wojska Polskiego został mianowany po ukończeniu Szkoły Podchorążych 17 maja 1921 r. Skierowano go do szkoły pilotów. Od tego momentu rozpoczęła się jego przygoda lotnika. Odbył szereg kursów wojskowych, a prócz tego skończył Wyższą Szkole Lotnictwa przy Wyższej Szkole Wojennej. Z biegiem lat awansował na kolejne stopnie oficerskie, tak, że do wybuchu drugiej wojny światowej był już ppłk. pilotem. Zajmował zaś m.in. następujące stanowiska: był kierownikiem Stacji Doświadczalnej w Instytucie Badań Technicznych Lotnictwa, dyrektorem Nauk w Lotniczej Szkole, wykładowcą w Wyższej Szkole Lotniczej w Warszawie, gdzie wykładał taktykę lotnictwa bombowego. Ponieważ miał uprawnienia do prowadzenia samolotu, korzystał z tej sposobności, przylatywał do Ząbkowic, zataczał koło na Basiuli oraz zrzucał wiązanki kwiatów dla matki i siostry. Wybuch II wojny zastał go w Dęblinie. Tam, do 4 września 1939 r. koordynował akcją dywizjonu X i XV, co nie było zadaniem łatwym, biorąc pod uwagę siły nieprzyjaciela. Dalszy jego udział w wojnie to obrona Warszawy, gdzie przebywał do 9 września. Gdy 8 września zanikła łączność z XV dywizjonem, sam poleciał z Warszawy pod Dęblina, aby przekazać rozkazy i wyjaśnienia. Po kampanii wrześniowej przez Rumunię dotarł do Francji, a w styczniu 1940 r. do Wielkiej Brytanii. Do 1941r. miał przydział do różnych obozów jako nadliczbowy. Od października 1941r. był oficerem łącznikowym w dowództwie Polskich Sił Powietrznych. W 1942 r. grono absolwentów Wyższej Szkoły Lotniczej w Warszawie rozpoczęło starania o wznowienie Wyższej Szkoły Lotniczej. Sprawa była o tyle pilna, że planowano rozbudowę Polskich Sił Powietrznych i uzyskano zgodę władz brytyjskich na utworzenie w bliskiej przyszłości zalążków polskich sztabów w dowództwie R.A.F.. W szkoleniu pilotów dużą zasługę ma komendant Wyższej Szkoły Lotniczej na obczyźnie płk. pil. Michał Bokalski. Winston Churchill, którego nie można posądzić o sympatię do Polski, wypowiedział skierowane do pilotów RAFu, w tym do polskich pilotów, znamienne słowa: "Jeszcze nigdy tak wielu nie zawdzięczało tak wiele, tak nielicznym". Płk. Michał Bokalski nie tylko uczył innych, ale i sam przeszedł podstawową i wyższą szkołę pilotażu. W sierpniu 1944 r. przydzielony do 31 Bazy, w listopadzie 1944r. do 301 Dywizjonu, wykonywał też loty bojowe. Od kwietnia 1945 był lotniczym zastępcą szefa Sztabu Naczelnego Wodza. Ponownie został oficerem łącznikowym w dowództwie Polskich Sił Powietrznych od października 1945r. Za udział w drugiej wojnie światowej otrzymał następujące odznaczenia: Krzyżem Walecznych, Medalem Lotniczym (czterokrotnie) oraz Brytyjskim Order of the British Empire, Officer (OEE). Wrócił do kraju 11 czerwca 1948 roku. Rozkazem Ministra Obrony Narodowej przeniesiono go w stan spoczynku. Miał 48 lat, mógł jeszcze dużo zrobić dla obronności kraju, ale ówczesna władza była innego zdania i zrezygnowała z jego wielkiej wiedzy i doświadczenia wojskowego. Bokalski musiał podjąć pracę w instytucjach cywilnych. Od 1.09.1948 do 31.03.1949 pracował w Przedsiębiorstwie Mechanizacji Budowy i Sprzętu Budowlanego w Gliwicach, zajmując stanowisko kierownika administracyjno-finansowego. Od 1.04.1949 - 1.05.1950r. w Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego Nr 10 w Chorzowie Batorym był kierownikiem bazy gospodarczej. Do 1.03.1951 r. pracował w Zakładzie Budowy Kolei Piaskowej Chorzów - Batory, Centrali Sprzętu i Transportu Chorzów - Batory, Zakładzie Robót Budowlanych "Wschód" Chorzów - Batory. Dopiero w szopienickim Zjednoczeniu Instalacji Przemysłowych jako referent produkcji pomocniczej zatrudniony był do przejścia na emeryturę. Tak złożyło się, że cała rodzina Bokalskich (t.j. dwie siostry i dwóch braci) nie zostawiła potomstwa, wobec tego posiadany na Basiuli majątek zgodnie przekazała Zarządowi Wojewódzkiemu Związku Inwalidów Wojennych w Katowicach. Płk. pil. Michał Bokalski, gdy wrócił po wojnie do kraju, zamieszkał w Katowicach przy ul. 27 Stycznia 36/5. Odwiedzał często Basiulę, z którą był bardzo uczuciowo związany. Zmarł na marskość wątroby w klinice w Katowicach. Pochowany został na cmentarzu parafialnym w Dąbrowie Górniczej - Gołonogu 11 czerwca 1966 r. Na grobie jest płyta, a na niej trudny już do odczytania napis informacyjny, kto tu spoczywa.

	BORDOWICZ Władysław
ur. 00.00.1885 w zm. 00.00.1948 w Strzemieszycach Wielkich	Właściciel jednego z największych w Zagłębiu Dąbrowskim wapienników. Zbudował go w 1931 roku na zboczu wzniesienia wapiennego w pobliżu Strzemieszyc Wielkich, dzisiaj nazywanego "Wzgórzem Bordowicza". Ożenił się z Julią, z którego to związku urodził się w 1914 roku syn Edmund (zm. 1964). Władysław Bordowicz spoczywa w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Strzemieszycach Wielkich.

	BRAUNSTEIN A.
ur. 00.00.0000 w zm. 00.00.0000 w	Wykupił "Dąbrowską Fabrykę Maszyn" w 1895 roku.

	BROK Stanisław
ur. 28.06.1892 w zm. 31.05.1955 w	Nauczyciel i wieloletni dyrektor Szkoły Powszechnej nr 1 w Gołonogu. W 1908 roku ukończył Szkołę Powszechną i kontynuował naukę korespondencyjną w gimnazjum tomaszowskim. Uzyskał prawo do nauczania w szkole powszechnej. Pracował jako kreślarz tablic poglądowych Szkoły Górniczej w latach 1913 - 1915. Od 1915 roku zostaje kierownikiem Szkoły Powszechnej w Gołonogu. Piastuje to stanowisko do 1953 roku. W okresie okupacji niemieckiej od 12.01.1940 do 14.10.1940 roku był zakładnikiem więzionym w obozie Guzen.

	BRONIEWSKI Władysław
ur. 17.12.1897 w Płocku zm. 10.02.1962 w Warszawie	Polski poeta, tłumacz, żołnierz, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej. Przebywał w listopadzie 1930 roku w Dąbrowie Górniczej u swojego przyjaciela, mecenasa Zenona Chmielewskiego. Pobyt swój uwiecznił pisząc wiersz pt. "Zagłębie Dąbrowskie". Pochodził z rodziny inteligenckiej o szlacheckich korzeniach. Uczył się w Gimnazjum Polskim w Płocku, współzałożyciel półtajnej drużyny skautów. W 1915 r. w wieku 17 lat wstąpił do Legionów Piłsudskiego. Walczył w 4 pułku piechoty Legionów. Brał udział w bitwie pod Jastkowem koło Lublina. Otrzymał Srebrny Krzyż Orderu Wojennego Virtuti Militari i czterokrotnie Krzyż Walecznych. W 1918 r. brał udział w manifestacyjnym pochodzie do kwatery Piłsudskiego. Za udział w kryzysie przysięgowym został internowany w Szczypiornie. Zwolniony z obozu zdał maturę jako ekstern, po czym wstąpił na Uniwersytet Warszawski. Działał w Polskiej Organizacji Wojskowej. W 1930 był na krótko aresztowany i osadzony wraz z Janem Hemplem i Aleksandrem Watem w areszcie miejskim w Warszawie. Aresztowanym pomógł Bolesław Wieniawa-Długoszowski, adiutant marszałka Piłsudskiego. W 1939 roku w obliczu zagrożenia najazdem niemieckim, Broniewski opublikował słynny wiersz Bagnet na broń. We wrześniu 1939 roku zgłosił się na ochotnika do wojska. Przejechał z Warszawy przez Lublin i Lwów do Tarnopola. 12 września został przydzielony do Ośrodka Zapasowego 28 Dywizji Piechoty w Zbarażu. Był świadkiem wkroczenia Armii Czerwonej do Lwowa we wrześniu 1939. Sowieci rozpoczeli wydawanie polskojęzycznego Czerwonego Sztandaru, publikował on również przedwojenne wiersze Broniewskiego. Cenzura sowiecka nie dopuściła jednak do wydawania jego utworów o treści patriotycznej. Został aresztowany. W maju 1940 roku trafił do więzienia śledczego NKWD na Łubiance, gdzie spędził trzynaście miesięcy. Po wybuchu wojny niemiecko-rosyjskiej wywieziono go do Saratowa, a następnie do Ałma Aty, gdzie 7 sierpnia 1941 r. został wypuszczony po amnestii wynikającej z układu Sikorski-Majski. Wstąpił do armii polskiej formowanej w ZSRR pod dowództwem gen. Władysława Andersa. Pracował w ambasadzie polskiej w Kujbyszewie. W 1942 roku ewakuował się wraz z oddziałami polskimi do Iranu, później wraz z 2 Korpusem Polskim poprzez Irak trafił do Palestyny. W okresie powojennym początkowo tworzył poezję polityczno-propagandową, później utwory refleksyjne o motywach osobistych. W czasach stalinizmu był poetą głęboko zaangażowanym w budowę nowej rzeczywistości. Odmówił jednak napisania słów nowego hymnu polskiego, z czego propozycją zwrócił się do niego Bolesław Bierut. Wręczył mu podobno tylko kartkę z napisem "Jeszcze Polska nie zginęła". Poeta zmarł na raka krtani w Warszawie 10 lutego 1962 roku. Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Orderem Budowniczych Polski Ludowej i Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. Twórczość: Wraz z S. R. Standem i W. Wandurskim opublikował Trzy salwy - pierwszy polski manifest poetów proletariackich. Jego poezja była silnie związana z własną biografią i przeżyciami, a także doświadczeniami narodu polskiego i działaczy ruchu robotniczego, miała wyraźne akcenty rewolucyjne i patriotyczne. Wśród jego utworów jest też liryka żołnierska. Twórczość poetycka: Wiatraki (1925), Dymy nad miastem (1927), Troska i pieśń (1932), Krzyk ostateczny (1938), Bagnet na broń (1943), Drzewo rozpaczające (1945), Słowo o Stalinie (1949), Nadzieja (1951), Anka (1956), Wiersze i poematy (1962). Broniewski był również autorem wierszy dla dzieci: Zegary, Sam do szkoły, Literki, Wróżby, Gramy w zielone, Parowóz, Kominiarz, Popiel i Piast. Był także tłumaczem literatury rosyjskiej i niemieckiej. Tłumaczył m.in.: Fiodora Dostojewskiego (Skrzywdzeni i poniżeni, Białe noce), Aleksego Tołstoja (Droga przez mękę - dwie pierwsze części; trzecia wspólnie z Wacławem Rogowiczem), Mikołaja Gogola (Martwe dusze), Władimira Majakowskiego, Siergieja Jesienina, Bertolta Brechta.

	BRYŁKIN Dymitr
ur. 00.00.0000 w zm. 00.00.0000 w	Rosjanin, który 06.12.1889 roku został Dyrektorem Szkoły Górniczej w Dąbrowie, stając na czele pierwszej klasy liczącej 30-tu słuchaczy. Według zgodnej opinii ówczesnych wychowanków był nie tylko znakomitym fachowcem, ale także wielkim przyjacielem młodzieży.

	BUCHBACH G. Samuel
ur. 00.00.0000 w zm. 00.00.0000 w	Sztygar w kopalni "Reden", urzędnik górniczy z Tarnowskich Górach. Kierował kopalnią wraz ze sztychmistrzem Haynem. Pozostaje w Dąbrowie po klęsce Prus i utworzeniu Księstwa Warszawskiego. W latach 1813-14 dzierżawił kopalnię "Reden" i hutę ałunu.

	BUKOWIECKA Zofia
ur. 28.04.1844 w Brzozowej k. Opatowa zm. 20.03.1920 w Warszawie	Z domu Konarska, córka ziemianina. Pisarka. Pracowała jako nauczycielka m.in. w Radomiu, Warszawie i Dąbrowie Górniczej. W 1876 debiutowała opowiadaniem w czasopiśmie "Przyjaciel Dzieci", z którym później współpracowała. Od 1885 była członkiem redakcji "Wieczorów Rodzinnych". Oprócz twórczości literackiej zajmowała się również pracą społeczną i pedagogiczną, brała udział w działalności Polskiej Macierzy Szkolnej. W Dąbrowie mieszkała w latach 1891 - 1897. Jej męzem był BUKOWIECKI Ludwik (1836-1869) lekarz i powstaniec. Autorka wydanej w 1896 roku pierwszej powieści całkowicie poświęconej Dąbrowie pt. "Historia o Janku górniku" (1896). Utwór o dość naiwnej fabule, ale za to przedstawiający dość dokładne opisy wyglądu i stosunków panujących w ówczesnej Dąbrowie. Autorka powieści dla dzieci poświęconych dylematom moralnym i problematyce społecznej między innymi: "Dzieci Warszawy (1897) oraz "Jak się dusza budziła w Józiu" (1900). Jej jedyny syn Stanisław był radcą prawnym w jednej z kopalń dąbrowskich, a następnie pierwszym w niepodległej Polsce Ministrem Sprawiedliwości.

	BURSKI Bolesław
ur. 01.09.1905 w zm. 26.03.1984 w	Architekt. Działacz harcerski, żołnierz ruchu oporu. Pseudonimy: Gęsicki, Jasieński, Jasieńczyk. Założyciel Narodowej Organizacji Bojowej w Dąbrowie Górniczej i Związku Orła Białego. Należał do Związku Walki Zbrojnej (późniejsze AK) i PPS. Komendant hufca "Szarych Szeregów" na Mokotowie. W latach 1941-42 był komendantem Tajnej Szkoły Podchorążych Praga - Żoliborz. Został aresztowany w Warszawie 26.12.1942 roku i osadzony w obozach na Majdanku. Był dowódcą obozowej komórki konspiracyjnej na Majdanku, gdzie pracował w kuchni III pola męskiego. Z Majdanka zostaje przewieziony do obozu w Oświęcimiu Brzezince. Zbiegł Niemcom z kolumny więźniarskiej, która w czasie ewakuacji obozu koncentracyjnego w sierpniu 1944 roku przechodziła przez Miedźnę i Frydek. Dołączył do grupy partyzanckiej w okoliczych lasach. Przed II wojną światową w 1932 roku zaprojektował i nadzorował wykonanie park robotniczy z placem sportowym na Koszelewie dla mieszkańców nowo powstałej kolonii kamienic robotników pobliskiej kopalni "Paryż". Po wojnie Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych, oraz pośmiertnie Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

	BUTANOWSKI Łukasz
ur. 00.00.0000 w zm. 00.00.0000 w	Ślusarz przy fabrykach górniczych w Dąbrowie. W 1844 roku poszukiwany za przynależność do spisku politycznego. Uciekł podczas transportu na śledztwo.

	BYKOWSKI Jaksa Czesław
ur. 28.04.1893 w Łodzi zm. 29.05.1943 na Pawiaku w Warszawie	Herbu Gryf. Naukę rozpoczął w łódzkiej szkole powszechnej im. św. Tomasza. Na przełomie XIX i XX w. rodzina Bykowskich przyjechała do Dąbrowy Górniczej. Ojciec jego, Antoni Stanisław, miał za zadanie zorganizować ruch spółdzielczy w Zagłębiu Dąbrowskim. Czesław początkowo uczęszczał do dąbrowskiej szkoły powszechnej, a później do Siedmioklasowej Szkoły Handlowej w Będzinie. We wrześniu 1908 r., wraz z kolegami z tej samej szkoły: Edwardem Gemborkiem, Kazimierzem Kierzkowskim, Stefanem Piotrowskim, Karolem Wieczorkiewiczem założył Dąbrowskie Kółko Wycieczkowe (DKW). Z nazwy była to organizacja turystyczna, ale faktycznie spełniać miała zupełnie inne zadanie - konspiracyjnej organizacji młodzieżowej o charakterze niepodległościowym. Do DKW należała zaufana młodzież z całego Zagłębia Dąbrowskiego - uczęszczająca do szkół średnich, jak również pracująca. Program działania DKW zawarty był w dziewięciu kanonach: Dąż Ku Wyżynom, Dzieła Kochaj Wielkie, Duszę Kształć Własną, Dąż Ku Wiedzy, Dolę Kuj Własną, Dzielność Kształć Wytrwale, Dąż Ku Wolności, Dobro Krajowe Wznoś, Domem Kraj Wolny. Treści zawarte w tych kanonach były dla niego drogowskazem na całe życie w pracy społecznej i narodowej. Maturę uzyskał Czesław Jaksa Bykowski w 1910 r. w Siedmioklasowej Szkole Handlowej w Będzinie - w tym czasie ukończenie szkoły średniej było bardzo wielkim osiągnięciem. Następnie rozpoczął studia w Genewie, jednak wybuch I wojny światowej nie pozwolił mu kontynuować nauki. Uważał bowiem, że w czasie, gdy decydują się losy Polski, powinien być w kraju. Od najmłodszych lat związany był z młodzieżowym ruchem niepodległościowym rozwijającym się na terenie Zagłębia Dąbrowskiego. Od 3 kwietnia 1911 r. należał do pierwszej drużyny skautowej im. Dionizego Czachowskiego w Dąbrowie Górniczej. Był w niej plutonowym i tym samym należał do pionierów ruchu skautowego w Zagłębiu Dąbrowskim. Pluton jego składał się ze skautów zamieszkujących w Dąbrowie Górniczej. W 1914 r. gdy wybuchła I wojna światowa, Czesław Jaksa Bykowski wstąpił do Legionów Polskich. Służył w Pierwszej Brygadzie i był z tego dumny. Z zawodu był nauczycielem, uczył geografii. Początkowo pracował w szkole wiejskiej w Sitkówce k/Chęcin, a następnie w gimnazjum im. Tomasza Niklewskiego w Warszawie. Przychodził nieraz na zajęcia w szkole w mundurze legionisty. Cenił on sobie ten mundur i uczył tym samym młodzież polską szacunku do niego. W szkole był opiekunem drużyn harcerskich, ale sam nie był już czynnym instruktorem. Z wielkim zaangażowaniem pracował w Zakładzie dla Niewidomych w Laskach k/Warszawy. Organizował wycieczki dla młodzieży i osób dorosłych. Wydał w 1928 r. książkę p.t. "Wycieczki i ich organizacja i znaczenie w pracy oświatowej wśród dorosłych". Godnym podkreślenia jest fakt, że książka ta wydana została przez Zarząd Główny Związku Strzeleckiego, którego komendantem był jego przyjaciel z będzińskiej szkoły mjr Kazimierz Kierzkowski. W 1920 r. Czesław Jaksa Bykowski ożenił się z Zofią Sikorską, kurierem w Pierwszej Brygadzie Legionów Polskich. Za ofiarną służbę, pełną poświęcenia i męstwa w latach walki o niepodległą Polskę odznaczona została Orderem Virtuti Militari. Zofia Bykowska była komendantką Żeńskiej Chorągwi ZHP w Warszawie. Czesław i Zofia Bykowscy mieli troje dzieci, dwie córki i jednego syna. Syn zmarł niedługo po urodzeniu w 1935 roku. Obie córki były harcerkami. Gdy wybuchła II wojna światowa, cała rodzina Czesława Jaksy Bykowskiego wstąpiła do konspiracji, należała do Armii Krajowej. W okresie okupacji Czesław Jaksa Bykowski nie przestał wykonywać swej pracy zawodowej, prowadził tajne nauczanie. Była to bardzo potrzebna i jednocześnie niebezpieczna walka z wrogiem o ducha polskiej młodzieży. Za pomoc udzielaną Żydom gestapo aresztowało 17 maja 1943 r. Czesława Jaksę Bykowskiego, jego żonę Zofię i córkę Annę. Córki Danuty nie było tej nocy w domu, co ją uratowało. 29 maja 1943 r. na Pawiaku rozstrzelano 600 osób. W tej grupie była trzyosobowa rodzina Bykowskich. Ciała rozstrzelanych Polaków spalono na stosie w getcie.

Aktualizacja : piątek, 07 marzec 2014.

Wszystkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie i powielanie wyłącznie za zezwoleniem autora.
Materiał oraz zdjęcia zebrał i opracował: DARIUSZ NOWAK ( nddg ).