-

	ADAMIECKI Karol - Gabriel
ur. 18.03.1866 w Dąbrowie zm. 16.05.1933 w Warszawie	Urodził się w Dąbrowie w dzielnicy "Reden". Jego ojcem był inżynier górniczy. Ukończył Wyższą Szkołę Rzemieślniczą w Łodzi, Instytut Technologiczny w Petersburgu. Uzyskał dyplom w 1891 roku. W latach 1891-98 pracował w Hucie Bankowej w Dąbrowie, najpierw w biurze technicznym, a potem jako asystent kierownika walcowni. W 1898 r. został szefem oddziału walcowni Zakładów Hutniczych Hartmana w Ługańsku. W 1901 r. został dyrektorem technicznym w Towarzystwie Akcyjnym Walcowni Rur i Żelaza w Jekatierinosławiu. W 1906 roku Adamiecki objął stanowisko dyrektora Zakładów Hutniczych w Ostrowcu Świętokrzyskim, gdzie podczas wielodniowego strajku wykazał solidarność z robotnikami, zaś rok później objął stanowisko dyrektora w Towarzystwie Akcyjnym Ceramicznym "Korwinów" k/Częstochowy. W 1908 r. w Stowarzyszeniu Techników w Warszawie przedstawił koncepcję ekonomicznych aspektów procesu produkcji, traktując koszty własne jako miernik dobrej lub złej organizacji pracy, publikując ją w 1909 r. w "Przeglądzie Technicznym". W 1911 r. zrezygnował z dalszej kariery w przemyśle, założył własne biuro techniczno-konsultacyjne i jako doradca w zakresie organizacji produkcji współpracował z zakładami przemysłowymi, m.in. z fabryką wagonów i maszyn "Lilpop, Rau i Lowenstein" w Warszawie i zakładami stalowymi K. Rudzki i S-ka w Mińsku Mazowieckim. Podczas I wojny światowej był doradcą kilku wielkich zakładów hutniczych w Rosji. Inżynier, profesor Politechniki Warszawskiej. Założyciel i pierwszy dyrektor (1925-1933) Instytutu Naukowej Organizacji w Warszawie (od 1949 pod nazwą Towarzystwo Naukowe Organizacji i Kierownictwa). Współtwórca i propagator naukowych metod organizacji pracy. Sformułowane przez niego prawa: podziału pracy i koncentracji, harmonii doboru, harmonii działania zespołów ludzi (lub urządzeń) oraz optymalnej produkcji stały się teoretycznym fundamentem nauki organizacji i zarządzania. Stworzył i wprowadził do praktycznego użytku harmonogram, będący metodą graficznego (wykres) organizowania pracy współwykonawców. Autor licznych prac, m.in.: O istocie naukowej organizacji (1938), Harmonizacja pracy (1948).

	ADAMSKI Władysław
ur. 03.07.1886 w Będzinie zm. 20.04.1942 w	Robotnik "Huty Cynku", działacz SDKPiL z Dąbrowy Górniczej. Liczne publikacje w prasie lokalnej i centralnej na tematy związane z ruchem rewolucyjnym w Dąbrowie Górniczej. Prowadził pamiętnik, opublikowany pod tytułem "Pamiętnik Robotnika" przez A. Kałużę w 1963 roku, dzięki któremu znamy dużo szczegółów z dziejów miasta.

	AFFANASOWICZ Michał
ur. 07.03.1887 w Petersburgu zm. 29.01.1949 w Krakowie	Harcmistrz, współtwórca polskiego harcerstwa, instruktor harcerski, komendant Krakowskiej Chorągwi Męskiej ZHP, inżynier, pracownik Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Drektor Państwowej Szkoły Górniczej i Hutniczej im. St. Staszica. Syn Konstantego i Kazimiery z Rynkiewiczów. Szkołę średnią ukończył w Grodnie w 1905 r. i przeniósł się do Lwowa, gdzie studiował na Politechnice Lwowskiej na Wydziale Budowy Maszyn oraz przez trzy lata, równolegle na Wydziale Elektrycznym. W okresie studiów związał się z ruchem "Eleusis", gdzie poznał kilku późniejszych polskich działaczy skautowych, z którymi współtworzył w latach 1910-1911 podwaliny skautingu we Lwowie. W 1913 r. stał na czele drużyny polskich skautów (42 skautów i 11 oficerów skautowych) na Wszechbrytyjskim Zlocie Skautów w Birmingham. Studia na Uniwersytecie Lwowskim ukończył w 1914 r. Dyplom ich ukończenia otrzymał 20 lipca 1914 r., tuż przed wybuchem I wojny światowej. Pracował jako adiunkt na Uniwersytecie Jagiellońskim, był nauczycielem przedmiotów zawodowych w Krakowie, Bielsku, Katowicach i Krakowie, a także pełnił funkcję wizytatora szkół technicznych Kuratorium Okręgu Szkolnego w Krakowie. W styczniu 1923 r. został mianowany rozkazem Naczelnika ZHP komendantem Chorągwi Męskiej ZHP w Krakowie. Jako nowy komendant włączył chorągiew do Polskiej Ligi Przeciwalkoholowej. Z Chorągwi Krakowskiej odszedł 21 grudnia 1923 r., najprawdopodobniej do Chorągwi Śląskiej ZHP, gdzie był instruktorem aż do 1930 r.. Po wybuchu II wojny światowej powrócił do Lwowa i pracował jako adiunkt na Politechnice Lwowskiej. Zajęcie Lwowa przez sowietów spowodowało, że podjął pracę jako dyrektor Gimnazjum Mechanicznego w Częstochowie i w Dębicy, gdzie od 1941 r. był dyrektorem 3-letniej Publicznej Szkoły Rzemieślniczej dla Przemysłu Metalowego w Dębicy. Od 1 września 1943 r. uczył w Szkole Górniczo-Hutniczej w Krakowie. 10 lutego 1945 roku obejmuje stanowisko dyrektora Państwowej Szkoły Górniczej i Hutniczej im. St. Staszica w Dąbrowie Górniczej, skąd został przeniesiony do Gliwic, gdzie pracował od 1 lipca 1945 r. jako profesor nadzwyczajny na Politechnice Gliwickiej. Zmarł 29 stycznia 1949 r. w Krakowie. Pochowany został na Cmentarzu Rakowickim.

	Aleksander III Romanow - CAR ROSJI
ur. 26.02.1845 w Sankt Petersburgu zm. 20.10.1894 w Liwadii	Aleksander III Aleksandrowicz Romanow, drugi syn Aleksandra II. Po śmierci brata Mikołaja (1865 r.) zostaje następcą tronu, od roku 1881 jest imperatorem Rosji. W czasie wojny francusko-pruskiej (1870-1871) pozostaje w opozycji do ojca, który popierał Prusy. W wojnie z Turcją w latach 1877-1878, dowodził lewym skrzydłem wojsk rosyjskich. Za pomocą zreformowanej w 1881 roku ochrany, starał się umocnić samowładztwo carskie i zachować dominującą pozycję szlachty. Zmuszony do przeprowadzenia reform rozpoczął na początku lat 80-ych XIX w. industrializację Rosji oraz budowę kolei transsyberyjskiej. Na przełomie lat 80-90-ych XIX w. wprowadził szereg tzw. kontrreform (szczególnie dotkliwych w w kulturze i oświacie), a także rozpoczął akcję rusyfikacji nierosyjskich narodów wchodzących w skład imperium, m.in. Królestwo Polskie zostało poddane rusyfikacji pod rządami A.L. Apuchtina i generał-gubernatora I.W. Hurki. W polityce zagranicznej do 1884 roku współpracował z Niemcami i Austro-Węgrami, następnie doprowadził do stopniowego zbliżenia z Francją, potwierdzonego układem wojskowym zawartym w 1893 roku. W 1889 roku zatwierdził projekt utworzenia szkoły Sztygarów w Dąbrowie.

	ANIOŁ Bolesław
ur. 00.00.0000 w zm. 00.00.0000 w	Pseudonim Ryś. Zorganizował w Dąbrowie Górniczej i dowodził nim, oddział partyzancki PPS GL, który połączył się z batalionem będzińskim, tworząc 2 Pułk Będziński, dowodzony przez kapitana Czesława Konopkę - Kunickiego ps. Kaszub. Siły te wchodziły w skład Brygady dowodzonej przez kapitana Cezarego Uthke ps. Tadeusz.

	AUGUSTYNIK Grzegorz
ur. 27.11.1847 w Zagórzu zm. 10.11.1929 w Krakowie	Ksiądz, Prałat Domowy, Kawaler Orderu "Polonia Restituta" (1906 r.) i Krzyża Legionowego. Komandor Orderu "Pro Ecclesia et Pontifice" (1908 r.). Urodził się w Zagórzu (obecnie dzielnicy Sosnowca) - wtedy wiosce usytuowanej koło Dąbrowy, w rodzinie robotników rolnych. Szkołę elementarną ukończył w Zagórzu. Był jednym z wielu wychowanków Sługi Bożej Wandy Malczewskiej (1822-1896) i Jacka Siemieńskiego. Był też pierwszym jej biografem. W latach 1861-1869 uczęszczał do gimnazjum w Piotrkowie Trybunalskim. W 1869 r. wstąpił na Wydział Medyczny Uniwersytetu Warszawskiego, wkrótce przeniósł się jednak do Seminarium Duchownego w Kielcach. Święcenia kapłańskie otrzymał 31 sierpnia 1872 roku. Studia teologiczne kontynuował w Akademii Duchownej Rzymskokatolickiej w Petersburgu. Nie ukończył ich jednak i został wikariuszem - początkowo w parafii Janina, następnie - w Siemoni, Bobrownikach, Grodźcu i Czeladzi. W latach 1883-1897 był administratorem parafii i dziekanem we Włoszczowie. Dwukrotnie był proboszczem w Dąbrowie Górniczej (1897-1902 i 1906-1916), gdzie rozwinął intensywną działalność duszpasterską i społeczno-kulturalną. Budowniczy kościoła Matki Boskiej Anielskiej w Dąbrowie Górniczej. Przy okazji pobytu w Rzymie w 1900 r. ks. Grzegorz Augustynik podjął starania o uzyskanie odpustu dla kościoła Matki Boskiej Anielskiej. Na mocy breve Leona XIII z 19 marca 1901 roku został on podniesiony do godności bazyliki i odtąd nosi tytuł probazyliki. W latach 1902-1906 zarządzał parafią Książ Wielki. W 1911 roku Stowarzyszenie Robotników Chrześcijańskich przy parafii, na którego czele stał ks. Grzegorz Augustynik, zakupiło działkę przy dawnej ulicy Staropocztowej, na której wybudowano budynek z salą widowiskową, która odtąd służyła jako miejsce spotkań członków stowarzyszenia. Na sali widowiskowej organizowane były różnego rodzaju wykłady i pogadanki. W budynku tym mieściła się także biblioteka oraz kółko teatralne. W 1916 r. przeniósł się do diecezji włocławskiej, gdzie został proboszczem i dziekanem w Łasku. W 1921 r. zrezygnował z działalności duszpasterskiej i zamieszkał na Jasnej Górze. Prowadził intensywną działalność piśmienniczą - obejmującą kilkadziesiąt pozycji zwartych i liczne artykuły z problematyki społeczno-religijnej. Jest autorem bardzo popularnego śpiewnika kościelnego. Dzięki jego staraniom, został wzniesiony Kościół Parafialny, Przedszkole i Przytułek Św. Józefa. Jego grobowiec znajduje się w kaplicy "PORCIUNCULA" położonej na placu kościoła Matki Boskiej Anielskiej. 11 listopada 2012 roku podczas mszy świętej w rocznicę Odzyskania Niepodległości odprawionej w bazylice NMP Anielskiej, ksiądz kustosz Andrzej Stasiak odebrał z rąk Prezydenta Miasta Zbigniewa Podrazy oraz Przewodniczącej Rady Miasta Agnieszki Pasternak akrt nadania pośmiertnie tytułu Honorowego Obywatela Miasta Dąbrowa Górnicza dla księdza Prałata Grzegorza Augustynika.

Aktualizacja : sobota, 25 maj 2013.

Wszystkie prawa zastrzeżone. Kopiowanie i powielanie wyłącznie za zezwoleniem autora.
Materiał oraz zdjęcia zebrał i opracował: DARIUSZ NOWAK ( nddg ).